خیار دریایی چیست؟

• توسط : محبوبه خاوری
• در : ۱۳۹۹-۰۷-۲۰
• در : طبیعت

در این مقاله ها می خواهیم به معرفی یک موجود دریایی بپردازیم و بدانیم که خیار دریایی چیست.
خیارهای دریایی جزء بی مهرگان دریایی هستند که در بستر دریا ها زندگی می کنند. این موجودات به دلیل شکل غیرمعمول و طولی که دارند و در ظاهر شبیه به یک خیار بزرگ و چاق اند. البته افرادی هستند که گه گاه خیار دریایی را به عنوان یک ماده خوراکی استفاده می کنند اما باید بگویم که این موجودات چاق و کرم مانند به هیچ وجه مانند خیار ( که جزء سبزیجات است ) گیاه نیست و توقع نداشته باشید که آن را در کنار گوجه و کاهو خرد کنید و همراه با سس مایونز یک سالاد گیاهی خوش اشتهاء از آن به دست آورید!

حدود ۱۲۵۰ گونه خیار دریایی وجود دارد که همه آنها متعلق به طبقه تاکسونومی هولوتوروئیدها هستند و به گزارش نشنال جئوگرافیک، این کلاس تحت عنوان Echinodermata قرار دارد که شامل بسیاری دیگر از مهره داران شناخته شده دریایی مانند ستاره های دریایی، جوجه های دریایی و غیره می شود.
طبق اعلام فدراسیون ملی حیات وحش ، خیارهای دریایی از حدود سه چهارم اینچ (۱٫۹ سانتی متر) تا بیش از ۶ فوت (۱٫۸ متر)  رشد می کنند و در کلیه اقیانوس های جهان می توان آن ها را یافت و علاوه بر این این موجودات چه در آب های کم عمق نزدیک به دریا و چه در عمیق ترین سنگرهای اقیانوس می توانند زندگی کنند و مهم نیست در چه عمقی باشد، خیار های دریایی اغلب در کف اقیانوس ها و دریا ها هستند و در زیر شن های کف آن جا پنهان می شوند.

به گفته دانشگاه کالیفرنیا ، موزه دیرینه شناسی برکلی (UCMP) ، خیار دریایی ، مانند سایر اکینودرم ها، تقارن شعاعی را نشان می دهد. اما به جای اینکه پنج بازو در یک دایره مانند ستاره های دریایی باشد دارای پنج ردیف پای ریز و درشت است که به صورت طولی در بدن آن ها از دهان تا مقعدشان رشد می کند. طبق گزارش موسسه اقیانوس شناسی وودز هول (WHOI) ، پاهای لوله ای آنها عمدتاً برای لنگر انداختن آن ها و چسبیدن به ته اقیانوس ها و دریا ها کمک می کند. خیارهای دریایی با تغییر فشار آب در کف دریا حرکت می کنند. آن ها این قابلیت را دارند که آب را در پا های لوله مانند خود جمع کنند؛ خیار های دریایی با افزایش مقدار آب در پاهایشان می توانند خود را در یک مکان نگه دارند و یا با منقبض کردن آن ها آب ذخیره شده در پاهایشان را آزاد کنند.

بیشتر بخوانید : آشنایی با نهنگ شاخدار قطب شمال

خیارهای دریایی چه می خورند؟

از آن جا که حرکت و جا به جایی خیارهای دریایی بسیار کند است لذا آن ها از ۲۰ تا ۳۰ لوله کوچک در اطراف دهان خود استفاده می کنند تا همه چیزهایی را که در کف دریا یا اقیانوس می یابند از جمله شن و ماسه را بخورند. طبق گفته های اداره ملی اقیانوس ها و جوی ایالات متحده آمریکا، آن ها در درجه اول از تکه های کوچک جلبک ها و موجودات دریایی تغذیه می کنند که به قطعات کوچکتر و کوچکتر شکسته می شوند. در حقیقت فعالیت و پروسه غذا خوردن در خیار های دریایی بسیار مشابه همین پروسه در کرم های خاکی است؛ کرم های خاکی نیز به تجزیه مواد آلی در خاک می پردازند.
شن و ماسه ای که خیارهای دریایی آن را می بلعند؛ مستقیماً از درون سیستم بلع و هضم آن ها می گذرد و از انتهای دیگر به شکل فضولات شنی ماسه ای بیرون می آیند.

در کنار شن و ماسه، خیار های دریایی می توانند سایر مواد دیگر به ویژه صخره های مرجانی را دفعه نمایند که این موضوع برای اکوسیستم اقیانوس ها مفید است. مطالعه ای که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد در ژورنال تحقیقات ژئوفیزیکی نشان داد که روند هضم طبیعی خیار دریایی و پسماندهای آن به افزایش pH آب اقیانوس ها و دریا ها کمک می کند و این یعنی آب اطراف زیستگاه های خیار دریایی تا حدی از اسیدی شدن اقیانوس محافظت می شود. خیار دریایی همچنین کربنات کلسیم را که یکی از عناصر اصلی در تشکیل مرجان است دفع می کند و این ماده به عنوان کود عمل کرده و باعث رشد مرجان ها می شود.

آناتومی و تولید مثل خیار های دریایی

طبق کتاب “جانوران دریایی بنتریک از پاتاگونیا شیلی” خیار دریایی یک آناتومی داخلی نسبتاً ساده دارد که از سه بخش اصلی هضم، تنفس و تولید مثل تشکیل شده است. اگرچه خیارهای دریایی استخوان ندارند بسیاری از گونه های حیوانات دارای اسکلت ابتدایی ساخته شده از صفحات میکروسکوپی کربنات کلسیم هستند که در زیر پوست آن ها به صورت پراکنده قرار گرفته اند. برخی از گونه های خیار دریایی می توانند صفحات اسکلتی خود را در هنگام تهدید به گونه ای تنظیم کنند که بدن آن ها سفت و سخت شود.

بیشتر بخوانید : معرفی کامل ماهی بتا

دستگاه گوارش متشکل از از روده ای دراز است که بین دهان و مقعد پیچیده شده و تقریباً دو یا سه برابر طول خیار دریایی طول دارد. گاهی اوقات و در صورت آشفتگی یا استرس، خیار دریایی کل سیستم گوارشی خود را بیرون از بدن خود رها کنند! اما این مسئله برای این موجودات طبیعی است زیرا قادرند در عرض چند هفته یک سیستم گوارش جدید در بدن خود ایجاد کنند که به طور کامل جایگزین سیستم گوارشی قبلی آن ها شود. آب بعد از آن که وارد دستگاه گوارش یک خیار دریایی شود آن گاه از طریق دو مجرای درخت مانند که مانند حرف Y انگلیسی در مقعد جانور است جریان می یابد و اکسیژن نیز از طریق غشای نازک به داخل حفره بدن منتقل می شود.
به گزارش نشنال جئوگرافیک اکثر گونه های خیار دریایی از طریق لقاح خارجی تولید جنسی می کنند. این بدان معنی است که نرها اسپرم خود و ماده ها تخم های خود را درون آب رها می کنند تا چند تخم با اسپرم  درون یکدیگر قرار بگیرند. شاید به نظر رسد که با این کار درصد تولد خیار های دریایی پایین می آید اما این طور نیست زیرا خیار های دریایی صدها هزار سلول اسپرم و تخمک را آزاد کنند تا احتمال وقوع لقاح افزایش یابد.

بعد از لقاح لارو های خیار های دریایی در جریان آب شناور می شوند و این موضوع تا زمانی که به اندازه کافی بزرگ شوند و بتوانند روی کف اقیانوس گیر کنند همچنان ادامه می یابد.
بر اساس مقاله ای که در سال ۲۰۱۷ در ژورنال Ecology and Evolution منتشر شده است دانشمندان حداقل ۱۶ گونه خیار دریایی را شناسایی کرده اند که می توانند به طور جداگانه و با تقسیم شدن به دو بخش همچنان زنده بمانند و به صورت عادی زندگی کنند. هر نیمی از خیار دریایی جدا شده اندام های از دست رفته خود را بازسازی می کند و در واقع به کلون حیوان اصلی تبدیل می شود.

مصرف غذایی خیار دریایی

در بعضی از مناطق مانند پاپوآ گینه نو، صید بیش از حد ماهی خیار دریایی باعث کاهش جمعیت محلی آن شده است. اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت و منابع طبیعی (IUCN) چند گونه از خیار دریایی (مانند خیار دریایی قهوه ای، Isostichopus fuscus) را آسیب پذیر یا در معرض خطر معرفی کرده است.

براساس گزارش سال ۲۰۱۰ سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل (FAO) خیارهای دریایی به استثنای برخی از جمعیت های موجود در آب و هوای معتدل در نیمکره شمالی، بیش از حد صید می شوند. FAO دستورالعمل هایی برای برداشت پایدار خیار دریایی در سراسر جهان منتشر کرده است. این دستورالعمل ها در بعضی کشورها به قانون تبدیل شده اند اما در بسیاری از مناطق منابع لازم برای اجرای مقررات وجود ندارد.